7.3 SELF PSYCHOLOGY BY HEINZ KOHUT:

Beginning by 'applying general psychoanalytic principles to narcissistic transferences,  Heinz  Kohut went on to invent a "psychology of the self".

Kohut's concept of self, is the core variable of self-psychology. the self is described as the core of the psyche. In the saiva siddhantham the psyche is divided into pathi-pasu –pasam. The ontogenic triad.. This concept reminds us the St.RAMALINGA VALLALAR’S  concept of singular ontology “the jyothi”where the self is one.

 Vallalar’s jyothi is described by himself as the representation of the siva that is within himself. The shift from the convention of saivite ontogenic triadism to a singular self –jyothi[i]. 

இத் தருணம் ஆண்டவர் எல்லாவற்றையும் நீக்கி எல்லோரும் மேலான இன்பத்தை அடையும் பொருட்டு, முடிவான இன்பானுபவத்திற்குச் சாதக சகாயமான திருவருள் மகாவாக்கியத் திருமந்திரத்தை - தமது உண்மையை வெளிப்படக் காட்டும் மகாமந்திர வாக்கியத்தை - எனக்கு வெளியிட்ட அவ்வண்ணம், எனது மெய்யறிவின்கண் அனுபவித்தெழுந்த - உண்மையறிவனுபவானந்த இன்பத்தை நீங்கள் எல்லவரும் என்போல் ஐயம் திரிபு மயக்கம் இன்றி அடைய என்னுள்ளே எழுந்து பொங்கிய ஆன்ம நேய உரிமைப்பாட்டுரிமையைப் பற்றிக் குறிப்பித்தேன்; குறிப்பிக்கின்றேன்; குறிப்பிப்பேன். நமது ஆண்டவர் கட்டளையிட்டது யாதெனில்: நமக்கு முன் சாதனம் கருணையானதினாலே, ஆண்டவர் முதற்சாதனமாக

அருட்பெருஞ் ஜோதி அருட்பெருஞ் ஜோதி தனிப்பெருங் கருணை அருட்பெருஞ் ஜோதி

என்னும் திருமந்திரத்தை வெளிப்படையாக எடுத்துக் கொண்டார். தயவு, கருணை, அருள் என்பவை ஒரு பொருளையே குறிக்கும். ஆதலால் பெரிய தயவுடைய அறிவே பூரண இன்பமாம். அது ஒப்பற்ற பெருந் தயவுடைய பேரறிவேயாம். இஃது வாச்சியார்த்தம். இவ்வண்ணம் சாதனம் முதிர்ந்தால், முடிவான இன்பானுபவம் பெறுவதற்குத் தடையில்லை.

Vallalar refuses the pathi-pasu-pasa and the attachment theories of saivism in his later life. He proposed the unitary “flame” of self as fundamental and alone is the soul.This is  not accepted by the orthodox saivites. He is hence considered outside the siddhanthic studies. However this shift to a singular core self called jyothi is well comparable to the kohut’s self conceptualization.  This jyothi described vallalar in his THRU-ARUTPA SIXTH MURAI as the one controling his mind,body and the soul[ii].

 Kohut came to distinguish four key components in the development of the self: the nuclear, virtual, cohesive and grandiose selves.

A)'Kohut argued that normal human infants are born with a “nuclear self” already in place (a biologically determined psychological entity).

B)That self then encountered what he called “the virtual self” (an image of the newborn's self, which resides in the minds of the infant's parents).'

C)In optimal circumstances, the interaction of nuclear and virtual selves would 'lead to the child's gradual organization of a “cohesive self”. It is an  ideally “a living self in depth”. It becomes the  organizing center of the ego's activities.

D)The grandiose self develops later when the child develops suboptimal relations with the care giver.

Empathy:

Kohut maintained that  'at the root of almost all psychopathology were..

a)parents' failures to empathize with their children

b)and the responses of their children to these failures

For Kohut, the loss of the other and the other's selfobject function leaves the individual apathetic, lethargic, empty of the feeling of life, without vitality, in short, depressed[iii].

Who dwell'st! To whom make I my plaint, whom blame, if Thou

Who mad'st me Thine deny Thy grace?
THOU SEE'ST NO JOY have I upon this sea-girt earth;

BE GRACIOUS, BID ME COME TO THEE! (4)

Me, worthless one, Thou mad'st in grace Thine own, great Gem,-

THOU SEE'ST TO NONE BUT THEE I CLING!-
Whose form unique even those in yonder world know not,

past thought of both,- all piercing power
Thou art, the glorious Lord! O Civa-puram's King!

Civan, in Perun-turrai's shrine
Who dwell'st our mighty Lord, Thou Ruler of my soul,

BE GRACIOUS, BID ME COME TO THEE! (8)


That foot alone I seek that Mal in songs extolled;

THOU SEE'ST TO NONE BUT THEE I CLING!-
Thou sought'st me, mad'st me Thine, O Civa-puram's King!

Civan, in Perun-turrai's shrine
Who dwell'st. Though I complain, in Thee my soul delights;

to gain anew Thy love my thought;
Thou see'st my heart is faint, I have no joy in life;

BE GRACIOUS, BID ME COME TO THEE! (12)
In manikkavasakar’s thiruvasakam vaazhaa pathu( no joy of life)  he describes these losses in the wordly life.

                For the infant to move from grandiose to cohesive self and beyond, meant a slow process of disillusionment with phantasies of omnipotence, mediated by the parents.

 'This process of gradual and titrated disenchantment requires that the infant's caretakers be empathetically attuned to the infant's needs'. Kohut 'highlights empathy as the tool par excellence, which allows the creation of a relationship between the mother-child and patient- doctor.

 

Selfobjects:

Selfobjects are external objects that function as part of the "self machinery"( objects which are not experienced as separate and independent from the self). They are persons, objects or activities that "complete" the self, and which are necessary for normal functioning. 'Kohut describes early interactions between the infant and his caretakers as involving the infant's "self" and the infant's "selfobjects"'.

Observing the patient's selfobject connections is a fundamental part of self-psychology. For instance, a person's particular habits, choice of education and work, taste in life partners, may fill a selfobject-function for that particular individual[iv].( thayumanavar’s poem describing one such filling up oneself with the a self object, lord siva)

ஞானநெறிக் கேற்றகுரு நண்ணரிய சித்திமுத்தி

தானந் தருமந் தழைத்தகுரு-மானமொடு

தாயெனவும் தந்தென்னைத் தந்தகுரு என்சிந்தை

கோயிலென வாழுங் குரு.

Optimal frustration:

When a selfobject is needed, but not accessible, this will create a potential problem for the self, referred to as a "frustration" - as with 'the traumatic frustration of the phase appropriate wish or need for parental acceptance...intense narcissistic frustration.

The contrast is what Kohut called "optimal frustration"; and he considered that, 'as holds true for the analogous later milieu of the child, the most important aspect of the earliest mother-infant relationship is the principle of optimal frustration.

Tolerable disappointments...lead to the establishment of internal structures which provide the basis for self-soothing.'In a parallel way, Kohut considered that the 'skilful analyst will...conduct the analysis according to the principle of optimal frustration.

'Suboptimal frustrations, and maladaptations following them, may be compared to Freud's trauma concept, or to problem solution in the oedipal phase. However, the scope of optimal (or other) frustration describes shaping every "nook and cranny" of the self, rather than a few dramatic conflicts.

Idealizing:

Kohut saw idealizing as a central aspect of early narcissism. 'The therapeutic activation of the omnipotent object (the idealized parent image)...referred to as the idealizing transference, is the revival during psychoanalysis of the very early need to establish a mutual selfobject connection with an object of idealization.

In terms of 'the Kleinian school...the idealizing transference may cover some of the territory of so-called projective identification. For the young child, ' idealized selfobjects "provide the experience of merger with the calm, power, wisdom, and goodness of idealized persons".

Alter ego/twinship needs:

Alter ego/twinship needs refer to the desire in early development to feel alikeness to other human beings.  Kohut pointed out that 'fantasies, referring to a relationship with such an alter ego or twin (or conscious wishes for such a relationship) are frequently encountered in the analysis of narcissistic personalities', and termed their transference activation 'the alter-ego transference or the twinship. As development continues, so a greater degree of difference from others can be accepted.

The tripolar self:

The tripolar self is not associated with bipolar affective disorder, but is the sum of the three "poles" of the mind:

1."grandiose-exhibitionistic needs"

2."the need for an omnipotent idealized figure"

3."alter-ego needs"

Kohut argued that 'reactivation of the grandiose self in analysis occurs in three forms: these relate to specific stages of development...

(1) The archaic merge through the extension of the grandiose self;

(2) a less archaic form which will be called alter-ego transference or twinship; and

(3) a still less archaic form...mirror transference'.

Alternately, self psychologists 'divide the selfobject transference into three groups:

(1) those in which the damaged pole of ambitions attempts to elicit the confirming-approving response of the selfobject (mirror transference);    

 (2) those in which the damaged pole of ideals searches for a selfobject that will accept its idealisation (idealising transference);

(3) and those in which the damaged intermediate area of talents and skills seeks

where the merger is desired)...alter ego transference.

The tripolar self forms as a result of the needs of an individual binding with the interactions of other significant persons within the life of that individual.

---

[i] ஸ்ரீமுக வருஷம், ஐப்பசி மாதம், 7ஆம் நாள், புதவாரம், பகல் 8 மணிக்கு, மேட்டுக்குப்பம் என்னும் சித்திவளாகத் திருமாளிகையில் முதல் முதல் கொடி கட்டினவுடனே நடந்த விவகாரத்தின் குறிப்பு.

இதற்கு மேற்பட, நாம் நாமும் முன் பார்த்தும் கேட்டும் லக்ஷியம் வைத்துக் கொண்டிருந்த வேதம், ஆகமம், புராணம், இதிகாசம் முதலிய கலைகள் எதனிலும் லக்ஷியம் வைக்கவேண்டாம். ஏனென்றால், அவைகளில் ஒன்றிலாவது குழூஉக்குறியன்றித் தெய்வத்தை இன்னபடி என்றும், தெய்வத்தினுடைய உண்மை இன்னதென்றும், கொஞ்சமேனும் புறங் கவியச் சொல்லாமல், மண்ணைப்போட்டு மறைத்து விட்டார்கள். அணுமாத்திரமேனுந் தெரிவிக்காமல், பிண்ட லக்ஷணத்தை அண்டத்தில் காட்டினார்கள். யாதெனில்: கைலாசபதி என்றும் வைகுண்டபதி என்றும் சத்தியலோகாதிபதியென்றும் பெயரிட்டு, இடம் வாகனம் ஆயுதம் வடிவம் ரூபம் முதலியவையும் ஒரு மனுஷ்யனுக்கு அமைப்பதுபோல் அமைத்து, உண்மையாக இருப்பதாகச் சொல்லியிருக்கின்றார்கள். "தெய்வத்துக்குக் கை கால் முதலியன இருக்குமா?" என்று கேட்பவர்க்குப் பதில் சொல்லத் தெரியாது விழிக்கின்றார்கள். இஃது உண்மையாக இருப்பதாகவே முன்னும் பின்னும் உள்ள பெரியவர்களென்று பெயரிட்டுக் கொண்டிருந்தவர்களும் உண்மையை அறியாது, அப்படியே கண்ணை மூடிக்கொண்டு உளறியிருக்கிறார்கள். ஆனால், ஆதியிலே இதை மறைத்தவன் ஓர் வல்லவன். அவன் மறைத்ததை இதுவரைக்கும் ஒருவரும் கண்டபாடில்லை. அவன் பூட்டிய அந்தப் பூட்டை ஒருவரும் திறக்கவில்லை. இதுவரைக்கும் அப்படிப்பட்டவன் பூட்டிய பூட்டை உடைக்க ஒருவரும் வரவில்லை. அவைகளில் ஏகதேச கர்ம சித்திகளைக் கற்பனைகளாகச் சொல்லியிருக்கின்றார்கள். அதற்காக ஒவ்வொரு சித்திக்குப் பத்து வருஷம் எட்டு வருஷம் பிரயாசை எடுத்துக் கொண்டால், அற்ப சித்திகளையடையலாம். அதற்காக அவற்றில் லக்ஷியம் வைத்தால் ஆண்டவரிடத்தில் வைத்துக் கொண்டிருக்கிற லக்ஷியம் போய்விடும். ஆண்டவரிடத்தில் வைத்த லக்ஷியம் போய்விட்டால், நீங்கள் அடையப் போகிற பெரிய பிரயோஜனம் போய்விடும். அல்லது, அதில் முயற்சி செய்து, அவ்வளவு காலம் உழைத்து, அந்த அற்பப்பிரயோஜனத்தைத் தெரிந்து கொண்டு, அதனால் ஒரு லாபத்தை ஏகதேசம் அடைந்தால், முக்கிய லாபம் போய்விடும். ஆகையால், அவைகளில் லக்ஷியம் வைக்காமல், ஆண்டவரிடத்திலேயே லக்ஷியம் வைக்கவேண்டியது. முன் சொன்ன ஏகதேச சித்தி கற்பனையென்கின்றது வாசகப் பெரு விண்ணப்பத்தாலும் இயல்வேதாகமங்கள் புராணங்கள் என்ற அருள்விளக்கமாலைப் பாசுரத்தாலு* முணர்க. மேலும் அதிற்கண்ட குறிப்பையுந் தெரிந்து கொள்ளுங்கள்.

  வியாகரணம், தொல்காப்பியம், பாணிநீயம் முதலியவைகளில் சொல்லியிருக்கின்ற இலக்கணங்கள் முழுவதும் குற்றமே. அவைகளில் குற்றமே சொல்லியிருக்கின்றார்கள். எவ்வாறெனில்: தொண்ணூறு தொள்ளாயிரம் என்கிற கணிதத்தின் உண்மை நான் சொன்ன பிறகு தெரிந்து கொண்டீர்களல்லவா? இப்படியே ஒன்று இரண்டு முதல் நூறு முதலான இலக்கணங்களுக்கும் உகர இறுதி வருவானேன்? ஒருவாறு சித்தர்கள் காரணப் பெயராக இட்டிருக்கிறார்கள். தொல் - நூறு தொண்ணூறென்றும், தொல் - ஆயிரம் தொள்ளாயிரமென்றும் வழங்குகின்றன. தொல் என்பது ஒன்று குறையத் தொக்கது. தொன்மை தொல்லெனப் பிரிந்தது. வழக்கத்தில் தொள்ளாயிரம் தொண்ணூறு என மருவியது. இதற்குப் பத்திடத்திற்கு ஓரிடம் குறைந்த முன் ஆயிரமென்றும், ஒன்று குறைந்த பத்தென்றும் ஒருவாறு கொள்க. இப்படி நான் சொன்னதுபோல் சொன்னால், சிறு குழந்தைகள் கூட அறிந்து கொள்ளும்.

இதுபோல், சைவம் வைணவம் முதலிய சமயங்களிலும், வேதாந்தம் சித்தாந்தம் முதலிய மதங்களிலும் லக்ஷியம் வைக்க வேண்டாம். அவற்றில் தெய்வத்தைப் பற்றிக் குழூஉக் குறியாகக் குறித்திருக்கிறதேயன்றிப் புறங்கவியச் சொல்லவில்லை. அவ்வாறு பயிலுவோமேயானால் நமக்குக் காலமில்லை. ஆதலால் அவற்றில் லக்ஷியம் வைக்க வேண்டாம். ஏனெனில், அவைகளிலும் அவ்வச்சமய மதங்களிலும் - அற்பப் பிரயோஜனம் பெற்றுக் கொள்ளக்கூடுமேயல்லது, ஒப்பற்ற பெரிய வாழ்வாகிய இயற்கையுண்மை என்னும் ஆன்மானுபவத்தைப் பெற்றுக் கொள்கின்றதற்கு முடியாது. ஏனெனில் நமக்குக் காலமில்லை. மேலும், இவைகளுக்கெல்லாம் சாக்ஷி நானே யிருக்கின்றேன். நான் முதலில் சைவ சமயத்தில் லக்ஷியம் வைத்துக் கொண்டிருந்தது இவ்வளவென்று அளவு சொல்ல முடியாது. அது பட்டணத்துச் சுவாமிகளுக்கும் வேலாயுத முதலியாருக்கும் இன்னும் சிலருக்குத் தெரியும். அந்த லக்ஷியம் இப்போது எப்படிப் போய்விட்டது. பார்த்தீர்களா! அப்படி லக்ஷியம் வைத்ததற்குச் சாட்சி வேறே வேண்டியதில்லை. நான் சொல்லியிருக்கிற - திருவருட்பாவில் அடங்கியிருக்கிற - ஸ்தோத்திரங்களே போதும். அந்த ஸ்தோத்திரங்களையும் மற்றவர்களுடைய ஸ்தோத்திரங்களையும் சபைக்குக் கொண்டு வந்தால், அவைகளே சாக்ஷி சொல்லிவிடும். ஏன் அவ்வளவு மிகுந்த அழுத்தம் எனக்கு அப்போதிருந்ததென்றால், அப்போது எனக்கு அவ்வளவு கொஞ்சம் அற்ப அறிவாக இருந்தது.

இப்போது ஆண்டவர் என்னை ஏறாத நிலைமேலேற்றியிருக்கின்றார். இப்போது எல்லாவற்றையும் விட்டு விட்டதினால் வந்த லாபம் இது. ஆதலால் நீங்களும் விட்டு விட்டீர்களானால், என்னைப்போல் பெரிய லாபத்தைப் பெறுவீர்கள். இதுவரைக்கும் விடாமல் வைத்துக் கொண்டிருந்தவர்கள் ஏதாவது லாபத்தைப் பெற்றுக் கொண்டார்களா? பெற்றுக் கொள்ளவில்லை. நான் அப்படி அந்தச் சமயத்தில் வைத்திருந்த லக்ஷியமே என்னை இந்த நிலையில் தூக்கி விட்டதென்றாலோ, அந்த லக்ஷியம் தூக்கிவிடவில்லை. என்னை இந்த இடத்துக்குத் தூக்கிவிட்டது யாதெனில்: அக்காலத்திலேயே எனக்குத் தெரிவிக்க வேண்டியதைத் தெரிவித்தாரென்று வாசகப் பெரு விண்ணப்பத்தினும், "எத்தேவரையும் நின் சாயையாய்ப் பார்த்ததேயன்றித் தலைவ! வேறெண்ணியதுண்டோ* என, "தேடியதுண்டு நினதுருவுண்மை" என்னும் தொடக்கமுடைய பதிகத்திலும் விண்ணப்பித்திருக்கின்றேன். மேலும் அவர் தெரிவித்த உண்மைப் பெருநெறி ஒழுக்கம் யாதெனில். "கருணையும் சிவமே பொருளெனக் காணும் காட்சியும் பெறுக"** என்றது தான். என்னை யேறாநிலை மிசை யேற்றி விட்டது யாதெனில் தயவு. தயவு என்னுங் கருணைதான் என்னைத் தூக்கி விட்டது.

அந்தத் தயவுக்கு ஒருமை வர வேண்டும். அந்த ஒருமை இருந்தால்தான் தயவு வரும். தயவு வந்தால்தான் பெரிய நிலைமேல் ஏறலாம். இப்போது என்னுடைய அறிவு அண்டாண்டங்களுக்கு அப்பாலும் கடந்திருக்கிறது. அது அந்த ஒருமையினாலேதான் வந்தது. நீங்களும் என்னைப்போல் ஒருமையுடனிருங்கள். என்னிடத்தில் ஒருவன் வசப்படாத முரட்டுத்தனமாய் எப்படியிருந்தாலும், அவனுக்கு நல்ல வார்த்தை சொல்லுவேன்; மிரட்டிச் சொல்லுவேன்; தெண்டன் விழுந்து சொல்லுவேன்; அல்லது பொருளைக் கொடுத்து வசப்படுத்துவேன்; அல்லது ஆண்டவரை நினைத்துப் பிரார்த்தனை செய்வேன். இப்படி எந்த விதத்திலேயாவது நல்வழிக்கு வரச் செய்து விடுவேன். நீங்கள் எல்லவரும் இப்படியே செய்தல் வேண்டும். இராத்திரிகூட "நான் இல்லாமல் இந்த ஜனங்கள் க்ஷணநேரம் இருக்க மாட்டார்களே என்று, என்று..." ஆண்டவரிடத்தில் விண்ணப்பித்துக் கொண்டேன். அது இங்கே இருக்கிற ஜனங்கள் மட்டில் மாத்திர மல்ல. உலகத்திலிருக்கிற எல்லா ஜனங்களையும் குறித்தே விண்ணப்பித்துக் கொண்டேன். ஏன் அப்படி ஆண்டவரிடத்தில் விண்ணப்பித்துக் கொண்டேன் என்றால்: எல்லவரும் சகோதரர்களாதலாலும், இயற்கை யுண்மை யேகதேசங்களாதலாலும், நான் அங்ஙனம் ஆன்ம நேய ஒருமைப்பாட்டுரிமை வைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.

இப்போது நீங்கள் - இதுவரைக்கும் ஒழுக்கத்துக்கு வராமல் எவ்வளவு தாழ்ந்த மனுஷ்யர்களாயிருந்தாலும் - சாலைக்குப் போகக் கொஞ்சதினமிருக்கின்றது - அதற்குள்ளாக நீங்கள் நீங்களும் நல்லொழுக்கத்திற்கு வருவதோடுகூட, மற்றவர்களையும் நமது ஒழுக்கத்திற்கு வரும்படி எவ்விதத் தந்திரமாவது செய்து நம்மவர்களாக்கிக் கொள்ள வேண்டியது. நீங்கள் கொஞ்ச தினத்துக்கு அப்படிச் செய்து கொண்டிருங்கள். நானும் ஆண்டவரிடத்தில் இவ்வுலகத்திலுள்ள எல்லா ஜீவர்களும் நன்மையடையப் பிரார்த்தித்தும், ஆண்டவரிடத்தில் கேட்டுக்கொண்டும் வருகின்றேன். ஆதலால், நீங்கள் அப்படிச் செய்து கொண்டிருங்கள்.

சமயந்தவிர மதங்களில் உள்ள வேதாந்தி சித்தாந்தி யென்று பெயரிட்டுக் கொண்ட பெரியவர்களும் உண்மை யறியாது, சமயவாதிகளைப் போலவே ஒன்று கிடக்க ஒன்றை உளறுகிறார்கள். ஆதலால் நீங்கள் அஃது ஒன்றையும் நம்பவேண்டாம் எவைகளிலும் தெய்வத்தைப் புறமுகமாகப் புலப்படச் சொல்லவில்லை. "தெய்வத்தைத் தெரிந்து கொள்ளாது இவ்வுலகத்தார் என்னைத் தெய்வமெனச் சுற்றுகின்றார்கள். ஐயோ! நம் சகோதரர்கள் தெய்வத்தைத் தெரிந்து கொள்ளாததினாலேயல்லவா நம்மைச் சுற்றுகிறார்கள்!" என்று நான் உள்ளும் புறமும் பரிதாபப்பட்டுக் கொண்டே இருந்தேன், இருக்கின்றேன், இருப்பேன். தெய்வத்தை ஏன் தெரிந்துகொள்ளவில்லையென்றால்: ஒரு பதார்த்தத்தை அனுபவித்தாலல்லது அந்தப் பதார்த்தத்தினுடைய ருசி தெரியாது. ருசி தெரியாத பதார்த்தத்தின் மேல் இச்சை போகாது. அதுபோல், தெய்வத்தையுள்ளபடி அனுபவித்தாலல்லது, தெய்வத்தினிடத்தில் பிரியம் வாராது. ஆதலால், தெய்வத்தைத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டுமென்கிற முக்கிய லக்ஷியத்திலிருந்து கொண்டு விசாரஞ் செய்துகொண்டிருங்கள்.

அந்த விசாரம் செய்வது எப்படியென்றால்: அண்டத்தில் சூரியன் சந்திரன் நக்ஷத்திரங்கள் - இவைகள் எப்படிப்பட்டன? இவைகளினுடைய சொரூப ரூப சுபாவம் என்ன? இவை முதலான அண்ட விசாரமும், பிண்டத்தில் நாம் யார்? இத் தேகத்தின் கண் புருவம் கைம்மூலம் - இவைகளிலும் இவை போன்ற மற்ற இடங்களிலும் உரோமம் உண்டாவானேன்? நெற்றி முதலான இடங்களில் அது தோன்றாதிருப்பதென்ன? கால் கைகளிலுள்ள விரல்களில் நகம் முளைத்தலும் அந் நகம் வளர்தலும் - இவை போன்ற மற்றத் தத்துவங்களினது சொரூப ரூப சுபாவங்களும் என்ன வென்னும் பிண்ட விசாரமுஞ் செய்து கொண்டிருங்கள். இப்படி இடைவிடாது விசாரஞ் செய்து கொண்டிருந்தால், இவ்வுலகத்தின்கணுள்ள ஜனங்கள் அதைக்குறித்து ஏளனமாக சொல்லுவார்கள். அப்படிச் சொல்லுவது அவர்களுக்குச் சுபாவம். ஏனெனில், அவர்களுக்கு உண்மை தெரியாது. ஆதலால் நீங்கள் அதை லக்ஷியம் செய்யக்கூடாது.

இப்படியே "காதில் இரண்டு பெரிய பொத்தல் செய்து வர விடுத்தவர் - ஆணுக்குக் கடுக்கனிடுதலும் பெண்ணுக்கு மூக்குத்தி முதலியவை போடுதலும் தமக்குச் சம்மதமானால் - காதிலும் மூக்கிலும் அதற்கு வேண்டிய பொத்தல்களிட்டு வரவிட்டிருக்க மாட்டாரா" என்று விசாரித்துத் தெரிந்து கொள்ளுகிற பக்ஷத்தில், காதில் கடுக்கனிடவும் மூக்கு முதலியவற்றில் நகையிடவும் சம்மதம் வருமா? இப்படி விசாரித்துப் பிரபஞ்ச போகத்தின்கண் அலக்ஷியம் தோன்றினால், நிராசை உண்டாம், ஆதலால், சரியை முதலிய சாதகம் நான்கில், நான்காவது ஞானத்தில் சரியை, கிரியை, யோகம், ஞானம் என்கின்ற நான்கில், மூன்றாவது படியாகிய ஞானத்தில் யோகம் செய்கின்ற பலனாகிய நிராசை யென்னும்படி உண்டாகின்றது. ஆகையினாலே, இந்த விசாரத்திலிருந்து கொண்டிருங்கள்.

இவ் விசாரஞ் செய்து கொண்டிருந்தால், ஆண்டவர் வந்தவுடனே, கண்டமாக உங்களுக்குத் தெரிவிக்க வேண்டியதைத் தெரிவிப்பார். மறுபடியும் உங்களுக்கு உரிமை வந்தவுடனே அகண்டமாகத் தெரிவிப்பார். ஆதலால் நீங்கள் இந்த முயற்சியிலிருங்கள். இரண்டரை வருஷமாக நான் சொல்லிக் கொண்டு வந்தேன். இனிச் சொல்பவர்கள் சில நாள் தடைப்பட்டிருப்பார்கள். இனி நீங்கள் இதுவரைக்கும் இருந்ததுபோல் இராதீர்கள். இது கடைசி வார்த்தை. இது முதல் - கொஞ்ச காலம் - சாலைக்குப் போகின்ற வரைக்கும், ஜாக்கிரதையாக மேற்சொன்ன பிரகாரம் விசாரஞ் செய்து கொண்டிருங்கள்.

மேலும், சமய மதங்களில் தெய்வத்தினது உண்மையைக் குழூஉக்குறியால் குறித்து, அக்குறிப்பையும் வெளிப்படையாகக் காட்டாது சிவாயநம என்றும், நமசிவாய என்றும், இது போன்ற அனந்த வர்ணங்களைச் சேர்த்து, ஒன்று இரண்டு மூன்று ஐந்து ஆறு எட்டு பத்து பதின்மூன்று பதினைந்து பதினாறு இருபத்துநான்கு முதலிய சங்கையில் மந்திரங்களாய் அமைத்து வழங்கி வருவிக்கவிட்டு நடந்து வருகின்றது. அவ்வவ் மந்திரங்களின் அர்த்தம் பலவாக விரியும் ஆதலால்.... நாம் அடைய வேண்டுவது முடிவான ஆன்மலாபமாகிய சிவானுபவமேயன்றி வேறில்லை. இங்குள்ள எல்லவர்க்கும் சுவர்க்க நரக விசாரமில்லை. சுவர்க்க நரக விசாரமுள்ளவர்கள் தங்கள் கருத்தின்படி பலவகைச் சாதனங்களைச் செய்து அற்ப பிரயோஜனத்தைப் பெற்று, முடிவில் தடைப்பட்டுத் திருவருட்டுணையால் கருணை நன் முயற்சியெடுத்துக்கொண்டு, பின் முடிவான சித்தி இன்பத்தைப் பெறுவார்கள். அஃது அருமை.

இத் தருணம் ஆண்டவர் எல்லாவற்றையும் நீக்கி எல்லோரும் மேலான இன்பத்தை அடையும் பொருட்டு, முடிவான இன்பானுபவத்திற்குச் சாதக சகாயமான திருவருள் மகாவாக்கியத் திருமந்திரத்தை - தமது உண்மையை வெளிப்படக் காட்டும் மகாமந்திர வாக்கியத்தை - எனக்கு வெளியிட்ட அவ்வண்ணம், எனது மெய்யறிவின்கண் அனுபவித்தெழுந்த - உண்மையறிவனுபவானந்த இன்பத்தை நீங்கள் எல்லவரும் என்போல் ஐயம் திரிபு மயக்கம் இன்றி அடைய என்னுள்ளே எழுந்து பொங்கிய ஆன்ம நேய உரிமைப்பாட்டுரிமையைப் பற்றிக் குறிப்பித்தேன்; குறிப்பிக்கின்றேன்; குறிப்பிப்பேன். நமது ஆண்டவர் கட்டளையிட்டது யாதெனில்: நமக்கு முன் சாதனம் கருணையானதினாலே, ஆண்டவர் முதற்சாதனமாக

அருட்பெருஞ் ஜோதி அருட்பெருஞ் ஜோதி தனிப்பெருங் கருணை அருட்பெருஞ் ஜோதி

என்னும் திருமந்திரத்தை வெளிப்படையாக எடுத்துக் கொண்டார். தயவு, கருணை, அருள் என்பவை ஒரு பொருளையே குறிக்கும். ஆதலால் பெரிய தயவுடைய அறிவே பூரண இன்பமாம். அது ஒப்பற்ற பெருந் தயவுடைய பேரறிவேயாம். இஃது வாச்சியார்த்தம். இவ்வண்ணம் சாதனம் முதிர்ந்தால், முடிவான இன்பானுபவம் பெறுவதற்குத் தடையில்லை.

"சந்ததமும் வேதமொழி யாதொன்று பற்றின் அதுதான் வந்து முற்றும்"* என்னும் பிரமாணத்தால் உணர்க.

மேலும், இதுகாறும் தெய்வத்தின் உண்மையைத் தெரிய வொட்டாது, அசுத்த மாயாகாரிகளாகிய சித்தர்கள் மறைத்து விட்டார்கள். சுத்தமாயாகாரியாகிய தெரிந்த பெரியோரும் இல்லை. சன்மார்க்கமும் இல்லை. சன்மார்க்கம் இருந்தால், அனுபவித்தறியாத அனுபவமும் கேட்டறியாத கேள்வியும் நாம் கேட்டிருப்போம். மேலும் இறந்தவர்கள் மீளவும் எழுந்து வந்திருப்பார்கள். ஆதலால், கேட்டறியாத கேள்விகளைக் கேட்கும்படி ஆண்டவர் செய்தது இத்தருணமே. ஆதலால் இத் தருணம் இக்காலமே சன்மார்க்கக் காலம்.

இதற்குச் சாக்ஷியாக இப்போதுதான் சன்மார்க்கக் கொடி கட்டிக் கொண்டது. அக்கொடி இப்போதுதான் கட்டிக் கொண்டது. அக்கொடி உண்மையில் யாதெனில்: நமது நாபி முதல் புருவமத்தி ஈறாக ஒரு நாடி யிருக்கின்றது; அந்த நாடி நுனியில் புருவமத்தியின் உட்புறத்தில் ஓர் சவ்வு தொங்குகின்றது; அதன் அடிப்புறம் வெள்ளை வர்ணம்; மேற்புறம் மஞ்சள் வர்ணம்; அச் சவ்வின் கீழ் ஓர் நரம்பு ஏறவும் இறங்கவும் இருக்கின்றது; இக்கொடி நம் அனுபவத்தின்கண் விளங்கும். இவ் அடையாளக் குறிப்பாகவே இன்றைய தினம் வெளிமுகத்தில் அடையாள வர்ணமான கொடி கட்டியது. இனி எல்லவர்க்கும் நல்ல அனுபவம் அறிவின்கண் தோன்றும்.

உண்மை சொல்ல வந்தனனே என்று உண்மை சொல்லப் புகுந்தாலும் தெரிந்து கொள்வாரில்லை. கொடி கட்டிக் கொண்டபடியால், இனி எல்லோரும் உண்மையை அறிந்து கொள்வார்கள். முன் உள்ளவர்கள் உண்மையைத் தெரியவொட்டாது மண்ணைப் போட்டு மறைத்து விட்டார்கள். இத்தருணம் ஆண்டவரும் தெரிவித்தார், தெரிவிக்கின்றார், தெரிவிப்பார். நீங்கள் எல்லவரும் உண்மையைத் தெரிந்து கொள்ளுங்கள். இப்போது நான் சொல்லி வந்த பிரகாரம் ஜாக்கிரதையுடன் உண்மையறிவாய் விசாரம் செய்து கொண்டிருங்கள். அவசியம் இதற்குக் காரணமான தயவிருக்க வேண்டியது. அந்தத் தயவு வருவதற்கு ஏதுவான உரிமையும் கூட இருக்க வேண்டும். இப்படி இருந்து கொண்டிருந்தால் ஆண்டவர் வந்தவுடனே எல்லா நன்மையையும் பெற்றுக் கொள்வீர்கள். இது சத்தியம், சத்தியம், சத்தியம். இஃது ஆண்டவர் கட்டளை.

அருட்பெருஞ்ஜோதி அருட்பெருஞ்ஜோதி தனிப்பெருங்கருணை அருட்பெருஞ்ஜோதி திருச்சிற்றம்பலம.

[ii] THE HON'BLE HIGH COURT IN ITS ORDER DATED 24-03-2010 (PARA 13 series) has pointed out the Essence of Vallalar as follows:

13.Essence of Vallalar:

13.1.In order to appreciate the contentions, it is relevant to quote the writings of Vallalar so as to
capture the core of his tenets evolved during his life time. He called the existing religions as falsehood.
Deign to come, My Lord!
Thou taught me that all sects are partial and false.
Deign to come here and now my Lord.
Thou gaveth the true experience.
My Lord, pray, deign to come.
[Translated by A.Balakrishnan  Thiru Arutpa (1966)]

13.2.On the question of scriptures and Agamas, he had the following to say:
My Sister! Come, let us play at ball.
The four Vedas, the Agamas, and all the Sastras
do not become our own wisdom,
but remain only outside ourselves
as our wisdom for the market.
By experiencing the Absolute, the Lord Beyond,
I have come to learn the
wisdom of deathlessness.
And I have come towards the End, where the Lord
abides in mercy to all.
My Sister! If you long for deathlessness for ever,
do not say this and that,
But, beholding the Supreme Gracious Glory, play at ball.
[Translated by A.Balakrishnan Thiru Arutpa (1966)]

13.3.On the caste bickerings and religions fights, he had the following to say:
In castes, in philosophical dogmas, in the conflicting
ceremonials of sectarian practices, in the noisy
debates on Sastras, in the wars of Gotras-
Pinning your Faith in these differences, distinctions,
and quarrels from times immemorial, you men and
women of the world ! are restless and tossed
about hither and thither;
Let me tell you, my brothers and sisters, it does not
become you, loving and intelligent souls that you
are, to be so restless and tossed about hither and
thither and ruined ignominiously.
To establish you in Eternal Justice, in the very heart
of the Reality of Effulgent and Blissful Existence,
The One without an equal, the Lord who takes his endearing
abode in the inner sanctuary of all lives,
is now coming to the open and into the broad
day light of our experience and will play his
unique game of Glory and Grace.
It is therefore time for you to turn this way.
And I do call you all, men and women of the
world, in the name of our Lord and Master, to your
ineffable Destiny of Perfection.
[Translated by A.Balakrishnan Thiru Arutpa (1966)]

13.4.His own experience became a form of his teachings as seen below:
My Father!
Thy Grace is transcendent.
The great sages,
The Vedic scriptures,
The Agamic Scriptures,
Heavenly Beings,
Austere men,
And others of great excellence-
All those do not seem to apprehend the truth of Thy grace.
How am I a poor sinner to know It?
Where am I to enter?
Is it open at all to one of my imperfections?
My Lord! Thou who are the harmony of all opposites!
Pray deign to tell me whether I can call my experience my own.
[Translated by A.Balakrishnan Thiru Arutpa (1966)]

13.5.Regarding worship in formless state, he made the following verse:
Oh Lord you are:-
The Body and also the inner Body
Disguised in that Body and be in the Body as one.
Formless and Bodiless and also form the inner Formless bodiless.
Disguised in that Formless and bodiless and be one in the Formless and
Bodiless.
The Guru and of virtuous quality and character and Intellect
The Fragrance and the Flowers and the creeper
Shining in greatness and in minute subtlity
(S.Rmalingam, 1980)

13.6.If it is seen in the above context,
the essence of Vallalar will come out.
A rejection of the idol form of worship and worship of fire in the form of Jyothi.
There is no place for any established religion.
But there is full of space for humanity.
There are no distinction based on caste or creed.
There is only Jeevakarunyam (abundant love to fellow human being).
There is no scope for any violence.
There is always compassion and care for poor and infirm.

[iii] Hymn XXVIII- vaazhap pathu

NO JOY IN LIFE

I. Longing for release.

Transcendent One, extending through both earth and heaven,

THOU SEE'ST TO NONE BUT THEE I CLING!-
O Civa-puram's King! In glorious beauty bright,

Civan, in holy Perun-turrai's shrine,
Who dwell'st! To whom make I my plaint, whom blame, if Thou

Who mad'st me Thine deny Thy grace?
THOU SEE'ST NO JOY have I upon this sea-girt earth;

BE GRACIOUS, BID ME COME TO THEE! (4)
Me, worthless one, Thou mad'st in grace Thine own, great Gem,-

THOU SEE'ST TO NONE BUT THEE I CLING!-
Whose form unique even those in yonder world know not,

past thought of both,- all piercing power
Thou art, the glorious Lord! O Civa-puram's King!

Civan, in Perun-turrai's shrine
Who dwell'st our mighty Lord, Thou Ruler of my soul,

BE GRACIOUS, BID ME COME TO THEE! (8)
That foot alone I seek that Mal in songs extolled;

THOU SEE'ST TO NONE BUT THEE I CLING!-
Thou sought'st me, mad'st me Thine, O Civa-puram's King!

Civan, in Perun-turrai's shrine
Who dwell'st. Though I complain, in Thee my soul delights;

to gain anew Thy love my thought;
Thou see'st my heart is faint, I have no joy in life;

BE GRACIOUS, BID ME COME TO THEE! (12)
Thou Who the gleaming rebel-town didst swift consume,

THOU SEE'ST TO NONE BUT THEE I CLING!-
Dancer, Who bid'st in Tillai, Civa-puram's King!

Civan, in Perun-turrai's shrine
Who dwell'st, the three worlds' bounds that day the twain pass'd through,

and saw nor first nor last of Thee,
In might so didst Thou rise! Thou see'st I joy not here;-

BE GRACIOUS, BID ME COME TO THEE! (16)
 Absolute self-surrender.
Partner of Her whose words are sweetest melody!

THOU SEE'ST TO NONE BUT THEE I CLING!-
Surely Thou mad'st me Thine, O Civa-puram's King!

Civan, in holy Perun-turrai's shrine
Who dwell'st,- the whole: my body, mouth, nose, ears, and eyes:-

all these in Thy control I place.
THOU SEE'ST THY SERVANT HATH NO JOYS UPON THIS EARTH;-

BE GRACIOUS, BID ME COME TO THEE! (20)
VI. The sense's power.
Partner of Her with footfall downy soft,

THOU SEE'ST TO NONE BUT THEE I CLING!-
Thou mad'st me wholly Thine, O Civa-puram's King!

Civan, in Perun-turrai's shrine
Who dwell'st,- me trembling cur, Thou mad'st Thine own; that grace

through senses' perturbation I forgot;
THOU SEE'ST THAT IN DECEPTION LOST, I JOY NOT HERE;-

BE GRACIOUS, BID ME COME TO THEE! (24)
VII.Thou Light, that shin'st a Sun through all the spheres,

THOU SEE'ST TO NONE BUT THEE I CLING!-
Sacred, supremely glorious Civa-Puram's King!

Civan, in Perun-turrai's shrine
Who dwell'st, Thee I see; - my melting soul dissolves,

'wilder'd I know not any way in life to joy.
THOU SEE'ST I, FOLLY'S CHILD, CAN IN THIS LIFE PARTAKE NO JOY,

BE GRACIOUS, BID ME COME TO THEE! (28)
VIII. Partner of Her whose fingers jewels rare adorn,

THOU SEE'ST TO NONE BUT THEE I CLING!-
Thou art like ruddy flame, O Civa-puram's King!

Civan, in Perun-turrai's shrine
Who dwell'st,- endless Ambrosia,- Essence rare and great,-

Ambrosia rare,- Thy servant Thou didst save,
And mad'st me Thine, IN LIFE I CANNOT JOY THOU SEE'ST;

BE GRACIOUS, BID ME COME TO THEE! (32)
IX.Thou'rt sin's Destroyer, save Thy healing foot alone,

THOU SEE'ST TO NOUGHT BESIDE I CLING!-
God of all gods, O Civa-puram's King! Civan,

in sacred Perun-turrai's shrine Who dwell'st
Through the three worlds passing, above below the twain,

as roaring flame Thou didst uplift Thy form.
Lord of the bull! THOU SEE'ST IN LIFE I CANNOT JOY;

BE GRACIOUS, BID ME COME TO THEE! (36)
X. Partner of Her, Thy bride, of faultless old renown,

THOU SEE'ST TO NONE BUT THEE I CLING!-
Thou wear'st the crescent moon, O Civa-puram's King!

Civan, in sacred Perun-turrai's shrine
Who dwell'st,- shall I bow down to others? shall I praise?

or may think them aids for me? speak Thou!
Lord of the youthful bull! THOU SEE'ST I KNOW NO JOY;

BE GRACIOUS, BID ME COME TO THEE! (40)

[iv] நான்தான் எனும்மயக்கம் நண்ணுங்கால் என்னாணை

வானதான் எனநிறைய மாட்டாய்நீ-ஊன்றாமல்

வைத்தமவு னத்தாலே மாயை மனமிறந்து

துய்த்துவிடும் ஞான சுகம். 81.

ஞானநெறிக் கேற்றகுரு நண்ணரிய சித்திமுத்தி

தானந் தருமந் தழைத்தகுரு-மானமொடு

தாயெனவும் தந்தென்னைத் தந்தகுரு என்சிந்தை

கோயிலென வாழுங் குரு. 82.

சித்துஞ் சடமுஞ் சிவத்தைவிட இல்லைஎன்ற

நித்தன் பரமகுரு நேசத்தாற்-சுத்தநிலை

பெற்றோமே நெஞ்சே பெரும்பிறவி சாராமல்

கற்றோமே மோனக் கரு. 83.

       29. ஏசற்ற அந்நிலை

ஏசற்ற அந்நிலையே எந்தைபரி பூரணமாய்

மாசற்ற ஆனந்த வாரி வழங்கிடுமே

ஊசற் சுழல்போல் உலகநெறி வாதனையால்

பாசத்துட் செல்லாதே பல்காலும் பாழ்நெஞ்சே. 1.

பாழாகி அண்டப் பரப்பை எலாம் வாய்மடுத்தும்

ஆழாழி இன்பத் தழுந்தப் படியாயோ

தாழாயோ எந்தையருள் தாள்கீழ்நெஞ் சேஎனைப்போல்

வாழாது வாழ்ந்தழியா வண்ண மிருப்பாயே. 2.

இருப்பாய் இருந்திடப்பே ரின்பவெளிக் கேநமக்குக்

குருப்பார்வை யல்லாமற் கூடக் கிடைத்திடுமோ

அருட்பாய் நமக்காக ஆளவந்தார் பொன்னடிக்கீழ்

மருட்பேயர் போலிருக்க வாகண்டாய் வஞ்சநெஞ்சே. 3.

வஞ்சமோ பண்டையுள வாதனையால் நீஅலைந்து

கொஞ்சமுற் றாயுன்னைக் குறைசொல்ல வாயுமுண்டோ

அஞ்சல் அஞ்சல் என்றிரங்கும் ஆனந்த மாகடற்கீழ்

நெஞ்சமே என்போல நீயழுந்த வாராயோ. 4.

வாரா வரவாய் வடநிழற்கீழ் வீற்றிருந்த

பூராயம் ந்ம்மைப் புலப்படுத்த வேண்டியன்றோ

ஓராயோ நெஞ்சே உருகாயோ உற்றிருந்து

பாராயோ அவ்வுருவைப் பார்க்கநிறை வாய்விடுமே. 5.

வாயாதோ இன்பவெள்ளம் வந்துன் வழியாகப்

பாயாதோ நானும் பயிராய்ப் பிழையேனோ

ஓயாமல் உன்னி உருகுநெஞ்சே அந்நிலைக்கே

தாயான மோனனருள் சந்திக்க வந்திடுமே. 6.

வந்த வரவை மறந்துலகாய் வாழ்ந்துகன்ம

பந்தமுற உன்னைப் படிப்பிக்கக் கற்றவர்யார்

இந்தமதி ஏன்உனக்கிங் கென்மதிகேள் என்னாலே

சந்ததநெஞ் சேபரத்திற் சாரின்இன்பம் உண்டாமே. 7.

இன்பமய மாயுலக மெல்லாம் பிழைப்பதற்குன்

அன்புநிலை என்பார் அதுவும்நினை யன்றியுண்டோ

உன்புலத்தை ஓரின்அருட் கொப்பாவாய் நெஞ்சேநீ

தென்புலத்தா ரோடிருந்து செய்பூசை கொண்டருளே. 8.